@ Vroegere Tijden @

Geplaatst op vrijdag 11 februari 2022 @ 19:54 , 76 keer bekeken

Amandelen knippen begin jaren 60

Amandelen knippen; een ziekenhuis ervaring begin jaren 60

Amandelen knippen- een kinderafdeling in jaren zestig

Mijn amandelen moesten eruit. Ik was zes jaar oud. Mijn moeder bracht mij naar het ziekenhuis. Ik kwam op een zaal met veel kinderen. Naast mij lag een meisje in een gipsbroek. Dat maakte veel indruk. Een non vertelde mij dat we die dag spinazie zouden eten. Ik moest huilen, niet omdat mijn moeder wegging maar omdat ik dacht dat ik spinazie moest eten en dat lustte ik niet.

Amandelen knippen- spinazie eten hoefde ik gelukkig niet!

Heb jij ook herinneringen aan ziekenhuisopnames uit die tijd?

Voorbereiding op de ingreep

Ik moet bijna lachen als ik dit opschrijf. Hoezo voorbereiding? Mijn bed werd naar de operatiekamer gereden en dat was het. Er werd niets verteld. Heb jij daar ook herinneringen aan?

De ingreep zelf

Amandelen knippen- mensen in het wit en een enorme lamp

Een grote gietijzeren witte stoel waar ik op moest plaats nemen. Eén dokter en  zusters. Een enorme lamp. Een groot apparaat met een masker.  Iemand zei: “doe je handen maar op je rug”. Ze werden vastgebonden. Ik kreeg een kap op mijn neus en er kwam een vreselijk vieze lucht uit. Daarna tellen 10,9,8… De mensen rond om mij heen verdwenen niet ineens. Toen ik wakker werd lag ik, alleen, op een matras in een ruimte. Ik moest overgeven. Er kwam bloed uit mijn mond. Ik had pijn. Een zuster was boos op mij omdat ze zei dat ik gegeten had voor de operatie en daarom moest overgeven. Ik ging weer naar de zaal en kreeg ijsjes te eten. Geen spinazie. Ik houd van ijsjes maar mijn keel deed zo’n zeer. Het voelde als een gemene rotstreek. De hele nacht bleef het licht aan. De volgende dag kwam mijn moeder me halen en mocht ik naar huis.

Amandelen knippen, waterijsjes eten, een pijnlijke aangelegenheid

Mijn ouders vertelden mij dat bij hen vroeger de amandelen waren geknipt helemaal zonder verdoving. Er werd tegen ze gezegd: “ doe je mond maar even open”. Wat barbaars! Niks geen tere kinderziel die voorbereid moet worden op een ingreep. Wat raar is dat ik me ook niet kan herinneren dat ik helemaal overstuur was. Het is in deze tijd niet meer voor te stellen dat dit zo ging.

Ik vraag me nu af, waarom gebeurden deze ingrepen zo zonder oog voor het kind? Wat zegt dat ook over die tijd?